Bij de toneelcentrale zijn enkele van mijn theaterteksten uitgegeven. Vaak maak ik voor een theatergroep een stuk dusdanig op maat wanneer ik bij hen regisseer dat daarmee een nieuwe toneeltekst ontstaat. Deze zijn vervolgens verkrijgbaar en op te vragen bij de toneelcentrale.
Tegen Twee is een toneeltekst die ik schreef in 2007. Het gaat over twee jonge ondernemers die elkaar tegen komen in het Rotterdamse grand café Engels. Zo’n café waar ondernemers zonder eigen kantoor zitten, tegenwoordig heet dat flexwerken en is dat hip. Toen waren dat gewoon mislukte ondernemers. De ontmoeting tussen deze twee mannen blijkt door iemand anders geënsceneerd. De twee besluiten zichzelf samen op te sluiten en op zoek te gaan naar degene die hier achter zit. Uiteindelijk worden ze ingehaald door hun eigen verleden.
Dit stuk heb ik zelf in 2008 geproduceerd en geregisseerd. Het heeft gespeeld in het Zuidplein Theater Rotterdam. Het was voor het eerst dat ik in een professioneel theater mijn eigen voorstelling zag spelen. Het was geweldig en vooral ook omdat daarmee de basis van het huidige Sandervandenbrink.nu en theaterhuis010 gelegd is.
De volledige tekst is hier op te vragen bij de toneelcentrale. Wil je alvast een klein voorproefje? Dat vind je hieronder.
Martin:
Dit verhaal gaat niet over mij… Theo Regans zijn stiekeme
favoriete titel schiet door mijn hoofd: de verdwenen vrouw… Het
was niet alleen een ode aan een verdwenen vrouw, maar ook aan
degene die achterblijven. Haar brieven en de letters op haar T-shirt
waren een ode aan degene die achterbleven.
Wij bleven achter, omdat zij er niet meer was… Zoals zij ook ooit
achterbleef. Zij bleef achter, dat deed ze… Deed ze zelf… Al onze
pogingen om weer contact op te nemen van vroeger werden
afgedaan met: ‘Ik zie je niet zitten,’ en ‘Ik voel niks meer voor je, ik
heb van je gehouden, dat was toch goed’. Ze sloot af met ‘Laat
me gewoon met rust’. ‘Ik zal wel contact opnemen,’ dat deed ze…
Te laat… Of precies op tijd. En ik ken nu iemand die haar ook
heeft gekend. Door haar. Iemand die haar net zo kende zoals ik…
Precies hetzelfde. We kregen geen contact en we mochten het
nooit meer maken…
Peter:
We zullen nooit goed weten waarom. Het lot had beslist. Toeval
bracht ons twee weken samen.
Martin:
En God, God nam ons de vrouw af waar we nog altijd van
hielden…
Peter:
Wij hadden niks te zeggen gehad.
Stilte, Peter af.