Kunst (maken) is voor sommigen iets vreemds. Iets onbekends.
Mijn vraag is hoe ik dit onbekende tot anderen kan brengen.
Of het onbekende anderen kan aanzetten tot kunstzinnige, educatieve gedachten.
Hierom kies ik voor de anonimiteit.
Een eerdere testfase vanuit het idee van een kettingbrief (waarbij de deelnemers gezamenlijk een kunstwerk maakte) kwam niet van de grond, want daarmee werd ik om het proces te volgen en erop te kunnen reageren afhankelijk van de zwakste schakel in de ketting die het werk of niet verder stuurt of niet online plaatst. Uiteindelijk bleek dat binnen die kettingbrieven toch ook nog wel gezamenlijk gewerkt is aan enkele theaterdialogen, verhalen en schilderijen. Om het proces toch meer navolgbaar te maken en te kunnen reageren op de persoon kwam ik, vanuit design thinking, tot het volgende concept.
Prototype Sander van den Brink, #donkiesjotterie
Onderstaande video maakt een gedeelte van het proces zichtbaar. De muziek is ontstaan in het proces, mede door een deelnemer, waarmee een andere deelnemer zich tot dichten heeft laten inspireren.
De deelnemers ontvingen in april 2021 een laatste brief waarmee hun deelname werd beëindigd en het project werd toegelicht. Deze hieronder ook te vinden.
De deelname van de deelnemers heb ik hierboven schematisch weergegeven. De vraag die te stellen is: moet je teleurgesteld raken van hen die niet meedoen en daar de energie in steken? Of moet je hen waarderen die de relatie aangaan door de relatie te beantwoorden? Wat is de balans tussen de twee. Voor mij persoonlijk is het een wisselwerking waarbij ik de relatie aangaan de basis vind en daar ook energie in wil blijven stoppen. Echter, ik wil er uiteindelijk wel een deel van de relatie, in de vorm van (re)actie, voor terugkrijgen. Ik wil de nieuwsgierigheid van de ander leren zien en daarvoor wil ik de relatie aangaan. En hierom zal ik de anonimiteit niet meer als doel gebruiken in een vervolg, maar als middel (als spel, als afspraak). Ook de onvrijwillige participatie, zal ik, omwille van de motivatie van de deelnemers niet volhardend doortrekken, maar door middel van toestemming maar willen uitlokken om daarmee tot creatieve, dan wel collaboratieve, participatie (Helguara, z.d.) te komen. De kunst(en) (de maker), en daarmee dus ook mezelf, adviseer ik om de relatie met het publiek, deelnemer en de wereld aan te blijven gaan om zo ook niet het werk of de maker te vervreemden.
Aan de hand van en met het werk van meerdere leerlingen op een basisschool Oisterwijk heb ik onderstaande poster gemaakt die zal dienen voor een vervolg.
Tot slot sluit ik af met een gedicht dat één van de deelnemers maakte tijdens het proces.
Er is een land waarnaar wij vertrekken
Er is een land waar men op ons wacht
Dus Sancho, stijg nu op je ezel
En ja, het klopt, we reizen in de nacht
Sta op, mijn trouwe dappere gezel
Er zullen reuzen zijn en woeste monsters
Veldslagen met een overmacht
Ik zag een rode zon bij mijn wake
Dus sta nu op, terwijl ik op je wacht
Ontbijt met koude pap, er is geen cake
Word wakker, word wakker
We hebben weinig tijd
Word wakker, word wakker
Sta op
Sta op
Sta op
Nu meteen
Nu
Meteen
Sancho!
Er zullen reuzen zijn en woeste monsters
Veldslagen met een overmacht
Dus Sancho, stijg nu op je ezel
Helaas voor jou, we reizen in de nacht
Sta op, mijn trouwe dappere gezel!
Helguara, P. (z.d.). Education for socially engaged art. http://towery.lehman.edu/. Geraadpleegd op 9 februari 2021, van http://towery.lehman.edu/PhotoTopics/Photo%20Topics%20readings/Weeks34PPabloHelgueraEducationforSociallyEngagedArt.pdf