‘Ja, ik weet het schat. Het is Half 11. Maar het is nu pas pauze’
Sprak de man in de foyer met angstige stem toen hij ging kijken bij zijn collega die meedeed bij een amateurtoneelvoorstelling. De traagheid druipt er vanaf. Iedereen in de zaal voelt dat het stuk voor de spelers te moeilijk is, te lang duurt en dat er geen spanning is. Herkenbaar?
Soms wel. Soms zit je in de zaal bij een amateurvoorstelling en dan had je gehoopt dat de regisseur het stuk had aangepast naar een toegankelijk uur voor de pauze en een prettige drie kwartier na de pauze. Het moet namelijk wel dragelijk zijn. Voor de spelers. Het publiek. En de vrouw die thuis zit te wachten.