6 weken lesgeven in Nepal. Theaterlessen dus. Via SPAK, School of Preforming Arts Kathamandu, heb ik bijzondere ervaringen mee mogen maken die mij als docent en mens nieuwe inzichten hebben gegeven. 6 Weken lesgeven in Nepal betekent op weeshuizen lesgeven, waar de ene keer wel begeleiders zijn en de andere keer de kinderen zelf alles dienen te runnen. Waar iedere keer de kinderen vol enthousiasme les willen hebben. Waar je de ene keer tussen hondenpoep lesgeeft, de vlooien op je been voelt, de apen mango’s gooien of ineens in een luxe school les geeft.
Zo…straks lekker eten met mijn nieuwe collega’s hier in Nepal. Geweldige mensen! Maar eerst nog even over het land. Vandaag in Burgar Square geweest in Patan (Patan is het deel waar de school staat en ik leef), vergelijkbaar met Capelle ad IJssel ten opzichte van Rotterdam. Eigenlijk stiekem gewoon Rotterdam (dat moet je nooit hardop zeggen), stiekem gewoon Kathmandu. Een Durbar Square zit in elke stad hier. Ook in Kathmandu en Bhakpatan (waar ik later eens zal kijken). Het was heel mooi met allemaal tempeltjes en kleine relikwieën. Ik ben rondgeleid door een gids (even afdingen en hij is de helft goedkoper) die heel snel ging (eigen schuld, dan moet je niet afdingen). Het kwam erop neer dat zowel boeddhisme als hindoeïsme hier gezellig samen onder een dak van de tempel mogen leven. Aardig toch? Op de Durbar Square heb ik meteen maar wat souvenirs gekocht, dan hoef ik daar niet aan te denken. Kaartjes sturen per post gaat hier minder makkelijk.
De Nepalezen zijn heel behulpzaam en het Engels gaat vooral in steekwoorden. Bij de school is er een soort Dai die het huis schoonmaakt, eigenlijk een ideale klusjesman. Een hele behulpzame vriendelijk lachende meneer. Hij is vreselijk lief. Ook is de stroom beperkt, in de zomer gelukkig minder, maar dat betekent dat ik mijn tablet tussendoor goed moet opladen en dat uitkiemen. Mijn tablet heb ik tenslotte nodig om de lessen voor te bereiden.
Ook heb ik een Nepalese simkaart aangeschaft, dan kan ik hier bellen met mijn collega’s. Deze was maar liefst 50 rupees (40 cent). En het beltegoed met internet heb ik gekocht voor 300 rupees. Geen geld dus. Hiervoor heb ik wel in moeten vullen welk beroep mijn vader heeft, wat mijn opa deed en wat ik Nepal kwam doen. Daarnaast heb ik ook nog een vingerafdruk achter moeten laten. Later hoorde ik dat de telefoonmaatschappij Russisch eigendom is, dus wie weet gaat er nu een Russische KGB-agent door het leven met mijn vingerafdruk en een vader die werkeloos is (sorry, pap, maar het was het snelste om het vinkje unemployed aan te kruisen).Zin in mijn eerste les morgen om te geven. En de art education class aanstaande vrijdag. Morgenochtend ga ik met de directrice zitten om de lessen door te spreken.
NAMASTE!
