Ik kom zojuist uit het RO theater van de voorstelling #ourhouse … Een leuk onderzoek, laat ik het zo maar benoemen. Drie delen over afbraak, opbouw en leven. Laat ik het zo maar noemen. Nu nog een spanningsboog en toegankelijker maken. Kwalitatief extreem goed en mooi uitgevoerd. Laat dat wel gezegd! Maar sjonge jonge wat voel ik me vreemd na deze voorstelling. Blij dat de kwaliteit enorm hoog was, maar teleurgesteld in het product. Alsof je een pot calvé pindakaas opent en daar ineens hele goede kwaliteit duo penotti inzit, die anders smaakt dan je van duo penotti gewend was. Zoiets. Ik weet niet wat ik ermee moet, maar wel dat ik dit kwijt wilde. Ik weet ook niet of ik me vermaakt heb of verveeld. Ik weet wel dat ik naar Kunst heb gekeken. Hele hoge grote ivoren toren Kunst. Het enige wat miste was een acteur de legendarische kunstzinnige woorden sprak in een microphoon: ‘I am feeling… blue’.
Dan was het echt Kunst geweest.
Maar de mime acteurs waren dan wel weer extreem vaardig en goed. Het zal wel aan mij hebben gelegen. Zo, dat moest ik kwijt. En nu gewoon weer theater maken. Of Theater, met grote T of natte T. Maakt mij niet uit.